Thoughts and Sentiments

Ik weet t, er valt niet heel veel meer te vertellen dan in mijn laatste blog de afgelopen maandag, maar toch wil ik heel even wat vertellen.

Ik ben hier nu al zo´n drie maanden, en ik heb op voorhand altijd gezegd dat het voor mij een droom was om naar Madrid te gaan om daar een half jaar te wonen. Maar ik denk dat de werkelijkheid nu toch begint door te dringen.
Ook al voel ik me hier thuis, heb ik leuke vrienden, leuke huisgenoten, leuke stage, toch heb ik het gevoel dat ik iets mis. En ik denk dat dit vooral met mijzelf te maken heeft, of in ieder geval hoe ik als persoon ben. Ik had zo gehoopt dat de ervaring hier in Madrid anders zou zijn dan de stages die ik hiervoor heb gelopen, en die uiteindelijk niet bepaald succesvol zijn afgelopen. Maar ik heb nu toch weer het gevoel dat ik in mijn oude patroon terugval. Ik ben nog steeds diezelfde persoon die niets durft te vragen, en daardoor in de problemen komt omdat hetgeen wat ik moest regelen niet geregeld is, maar ik krijg mezelf niet op het punt om het ook daadwerkelijk te doen, en ik weet niet wat mij tegenhoud. Want ze hebben me hier al op voorhand gezegd dat ik ze alles kan vragen, en ik weet het ook heel goed, maar alsnog doe ik het niet, en dat is enorm frustrerend.

Ik begin me steeds meer te realiseren dat dit geen sprookje is, en het ook nooit zal worden, tenzij ik er zelf energie en aandacht in stop om het in ieder geval op een sprookje te laten lijken. En ik heb het hier echt wel naar mijn zin, vergis je niet daarin, maar ik worstel vooral met mezelf, en ik denk niet dat het iets is wat ik zomaar kan veranderen, dat ik zomaar opeens de schakelaar kan omzetten, want zo simpel is dat niet, al denken sommige daar heel anders over. Niet zo heel lang geleden hebben mensen mij dingen verteld die zeer hard aankwamen, en die ik eigenlijk nog steeds niet ben vergeten. Oke, ik heb misschien ook dingen gezegd die niet konden, maar daar heb ik me voor verontschuldigd, en meer dan dat kan ik niet doen. Maar wat mij werd verteld, het feit dat autisme hebben onzin is, heeft me diep geraakt.

Autisme is niet zomaar iets waar je grapjes over kunt maken, want ik ben namelijk niet de enige die ermee worstelt. En ja, er zijn mensen die het erger hebben dan ik, en mensen die het minder hebben dan ik, maar iedereen gaat er op zijn of haar eigen manier mee om. En ik moet de manier vinden die voor mij het beste werkt. Ik kan mezelf niet veranderen, autisme zal altijd een onderdeel van mij blijven. Het is de manier hoe ik ermee omga, hoe andere mensen ermee omgaan, wat belangrijk is. En ik vraag niemand om zich aan te passen, dat hoeft ook niet van mij, maar vraag dat dan ook niet aan mij, want de huidige samenleving is niet gebouwd voor mensen met een beperking, fysiek of mentaal. Maar ik heb het idee dat het enige wat sommige willen is dat mensen met een beperking zich aanpassen zodat de ander er makkelijker mee om kan gaan. Maar zo werkt dat niet. Ik ben en blijf diezelfde persoon, met haar goede en minder goede kwaliteiten, en als er iemand is in deze wereld die niet kan accepteren wie ik ben, en mij probeert te veranderen zodat zij t uit kunnen houden bij mij, dan hoef ik ze niet in mijn leven. Een mens kan maar zoveel hebben, maar op een gegeven moment is het genoeg, dan is het voor mij klaar.

Ik merk dat op mijn stage autisme nog steeds een probleem vormt voor mij, en dan voornamelijk in het communiceren met mensen, zo iets simpels als een telefoontje plegen, een mailtje schrijven, vrijvragen voor iets.... voor mij is het een hel. En dat is wat mensen vaak niet begrijpen. Dingen die zo simpel lijken voor het overgrote deel van de mensen, zijn een hele berg voor anderen. En daarom denk ik dat mensen eerst maar eens in mijn schoenen, of in die van een ander met een beperking moeten lopen voordat ze ook maar enigsinds iets kunnen zeggen over hoe wij ons moeten opstellen tegenover de maatschappij. Maarja, de mensheid van tegenwoordig is zo makkelijk in het veroordelen van anderen, dat het bijna normaal lijkt.

Maar wat is normaal? Wat definieert men als normaal? Ik geloof dat er eigenlijk helemaal geen normaal bestaat, en dat mensen alleen maar willen dat wij ons aanpassen aan wat zij vinden dat normaal is. Nou geloof me dat ik niet van plan ben mij aan te passen aan hun visie van normaal. Ik blijf lekker mezelf, en als iemand daar niet mee om kan gaan, dan is dat voor mij prima. Ik besta niet om iedere persoon op deze aardbol te pleasen, en niet iedereen hoeft mij aardig te vinden. Op een gegeven moment blijven diegenen die jou wel accepteren wie je bent echt wel in je leven. En dat moet je koesteren.

Zo.... dat was een hele hap... en een zware ook. Maar dat was echt even iets dat ik kwijt wilde, want af en toe moet je het van je af kunnen schrijven. En voor mij is dit de beste manier. Ik hoop dat mijn volgende bericht iets positiever is.