Verlangen naar huis

Eigenlijk moet ik elke week een stukje schrijven maar dat is er de afgelopen tijd een beetje bij ingeschoten, dus vandaar dat ik nu de verloren tijd ga proberen in te halen. Ik heb nog niet eens verteld hoe het bezoek van papa was hier in Madrid!

Alweer ruim twee weken geleden kwamen pappa en Rahanna mij opzoeken in Madrid. Die donderdagavond was het ontzettend slecht weer maar dat mocht de pret niet drukken. Het enige wat we die avond gedaan hebben, was de spullen afdroppen in het hotel en eten bij een italianas restaurant.

Die vrijdag hoefde ik niet te werken dus ben ik toen met ons pap en Rahanna de stad ingedoken en hebben we onder andere Puerta del Sol gezien, over de Gran Via gewandeld en natuurlijk de Primark bezocht. Jammer genoeg was het die dag, en eigenlijk hun gehele bezoek über slecht weer. Kan ik helaas niet veel aan doen. De zaterdag zijn we begonnen op de Gran Via en zijn we na een kort bezoek aan de Primark richting Plaza de Cibeles gelopen. Daarna zijn we, na eerst wat gegeten te hebben, verder gelopen naar Puerta de Alcala en hebben we kort door het Parque del Retiro gewandeld. Het was een kort maar krachtig bezoek, en door de regen hebben we er helaas niet optimaal van kunnen genieten. Toch was het heerlijk om na al die maanden ons pap weer even te zien.

Dat brengt me op mijn volgende punt. De afgelopen weken is er een hoop gebeurd, zowel positief als negatief, en het zou niet eerlijk zijn het negatieve weg te laten.

Om eerlijk te zijn. Ik mis thuis. Ik mis mijn familie, mijn kat, mijn vrienden, gewoon vrijuit Nederlands kunnen praten, de nuchterheid en nonchalantisme van het Nederlandse volk, en zelfs werken bij de Appie. Hoe raar is het om dingen te missen die je op voorhand niet dacht te missen? Het is niet dat ik het hier niet naar mijn zin heb, Madrid is en blijft mijn tweede thuis, maar toch heb ik het gevoel dat er iets ontbreekt, en ik kan maar niet ontdekken wat. Ook merk ik, dat ik toch niet zo goed tegen veranderingen kan als dat ik dacht, en dat mijn autisme toch steeds meer een obstakel vormt, een obstakel dat ik gedeeltelijk heb gecreeërd. Het grootste voorbeeld dat ik kan geven gebeurde nog niet zolang geleden.

Jullie weten dat mijn baas mij mee had gevraagd naar het Santiago Bernabéu voor een wedstrijd van Real Madrid, waar ik natuurlijk wel oren naar had. Probleem was: ik moest daarvoor zelf actie ondernemen, zelf naar hem toegaan, het zelf gaan regelen, en daarbij kwam mijn autisme naar voren. Ik had schrik daarvoor. En vanwege die angst kon ik het niet gaan vragen. En jullie weten nu waarschijnlijk allemaal wel waar dat op uitkwam. Juist. ik ging niet. En dit allemaal omdat mijn angst om dingen te vragen groter was dan mijn enthousiasme voor de wedstrijd. En ik haat mezelf nog elke dag daarvoor, en waarschijnlijk de rest van mijn leven. Ik kreeg deze kans, een geweldige kans, waarschijnlijk de enige die ik ooit in mijn leven zal krijgen, en alleen maar omdat ik gegrepen was door een onrealistische angst die ik zelf in mijn hoofd heb gecreeërd. Hoe raar kan het lopen? Dit deed me toch wel beseffen dat er iets moet gaan gebeuren. Want dit kan zo niet langer. En ik denk dat veel mensen het met mij eens zijn. Toch heb ik mijn baas niet verteld dat ik autisme heb, omdat ik niet wil dat mijn stage daar vanaf hangt, dat ze me daardoor anders gaan behandelen, maar als ik nu terugkijk op afgelopen week, was het misschien toch wel verstandig geweest dit mede te delen.

Maar er is ook goed nieuws: Over minder dan twee weken ga ik voor twee weken naar huis, om kerst en oud en nieuw samen met mijn familie en vrienden te vieren, en ik kan eerlijk gezegd niet omschrijven hoezeer ik daar zin in heb, om iedereen weer te zien, bij te praten.....

In Madrid wonen is heerlijk, een droom die uitkomt, maar ik heb echt even tijd nodig om thuis bij te komen...

xxx Femke